σημαία ή ρακέτα;

κόσμος σε συγκεντρώσεις, πούλμαν που ακολουθούν σαν groupies τους αρχηγούς των κομμάτων, φανατικοί υποστηρικτές σε καφενεία και σε παράθυρα, χαμόγελα στην περιφέρεια από αποτυχημένους βουλευτάδες και γλυψιματίες δημαρχαίους, σημαίες και προηγμένες κάμερες για τα καλύτερα πλάνα. όλα αυτά έχουν μια λογική εξήγηση.. λεφτά σε σκηνοθέτες και παραγωγούς σημαιών (εξαιρετικά οικολογικών-πλαστικών υλικών..), μια υπόσχεση για προαγωγή στη βουλή ή σε κάποιο υπουργείο, πολλές ελπίδες να τους δει ο τοπικός κομματάρχης να στριγγλίζουν και να παρασύρουν άλλους καημένους και να βάλει το παιδί τους στο δημόσιο να ξύνεται άνετα και σε κλιματιζόμενο χώρο. όλα τα καταλαβαίνω. το μόνο που δεν καταλαβαίνω είναι πώς οι πολιτικοί αρχηγοί, και κυρίως οι 2, εξακολουθούν να υποκρίνονται το παραμύθι της καλύτερης ελλάδας, της ελλάδας των έργων, της ελλάδας της ελπίδας, της ελλάδας που μόνη μέσα στην ευρώπη αντιστέκεται σχεδόν εύκολα στην κρίση, μία άλλη ελλάδα για τον καθένα, μία ελλάδα που σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει.
δεν γίνονται έργα, δεν δουλεύει τίποτα σωστά, δεν υπάρχει αντίσταση στην κρίση, τα μαγαζιά κλείνουν το ένα μετά το άλλο, οι τουρίστες φεύγουν ο ένας μετά τον άλλον, οι ληστείες και οι αυτοκτονίες έρχονται στην καθημερινότητα όλων μας. αλλά από την άλλη, όχι, δεν υπάρχει η ελλάδα της ελπίδας, της πράσινης οικονομίας (ας μου πει κάποιος τι σημαίνει αυτό), της μαγικής λύσης των χεριών που χόρτασαν και των στομάτων που ξεχείλισαν. ζούμε σε μια άλλη χώρα και μάλλον το ίδιο θα εξακολουθούμε να κάνουμε, ελπίζοντας μόνο στις προσωπικές μας δυνάμεις, ο καθένας στις δικές του αντοχές.
υ.γ. ας μην μιλήσουμε για αισθητική, ας μην μιλήσουμε για την προσέγγιση του "μέσου πολίτη", ας μην μιλήσουμε για την επικράτηση του στυλ τηλεμάρκετινγκ στα σποτ.. γιατί αν μιλήσουμε γι' αυτά, το πιθανότερο είναι ότι η εμπιστοσύνη σ' αυτούς που μας τα προσφέρουν απλόχερα είναι μας οδηγήσει όλους σε παραλίες και όχι στις κάλπες. τουλάχιστον εκεί ξέρεις ότι το χειρότερο που μπορεί να σε βρει είναι μια ακριβή ξαπλώστρα και ένας χοντρός που παίζει ρακέτες.

δουλειά μπροστά στη θάλασσα.. το ζηλευτό έγινε πραγματικό. το μόνο πρόβλημα είναι ότι ο ήλιος αντανακλά μερικές φορές στην οθόνη.. νομίζω θα το ξεπεράσω..

έτσι γουστάρω και το κλείνω!

σε ένα πολιτικό σκηνικό όπου επικρατεί η σιωπηρή παραδοχή ότι ο πρωθυπουργός μπορεί να κάνει ότι θέλει, αλλά κρατά κάπως τα προσχήματα, μην και τον παρεξηγήσουν με άλλου τύπου καθεστώτα, όλοι περιμένουμε κάθε είδους τέχνασμα, καθόλα νομότυπο, ουδόλως ωστόσο δίκαιο και ηθικό, αλλά πάλι, μέχρι ενός σημείου..
αυτό που έγινε την προηγούμενη παρασκευή ξεπερνά κάθε όριο ανοχής. ο απόλυτος άρχοντας του παιχνιδιού αποφάσισε ότι ένα αιφνιδιαστικό κλείσιμο της βουλής, με υπολογισμένους τους χρόνους, το καλοκαίρι που ακολουθεί μετά τις ευρωεκλογές, τις ευκολίες που παρέχει το σύστημα βουλή στα μεγαλοστελέχη της (300 είναι αυτά, σε μια βουλή των χιλιάδων υπαλλήλων, όχι κακή αναλογία για μια τέτοια εντελώς αναποτελεσματική "εταιρεία"). και με κάποιον περίεργο τρόπο περίμενε ότι θα βγει κερδισμένος..
οκ, με την παραγραφή την βγάζουν καθαρή όλοι οι δικοί μας, δεν πειράζει αν την βγάλουν καθαρή και μερικοί από τους απέναντι. οκ, ας πούμε ότι κερδίζω και με μια δήλωση ότι μόνο έτσι το πολιτικό τοπίο δεν θα έμπαινε σε βαθύ βούρκο που θα προκαλούσαν οι απέναντι με τους τόνους λάσπης που θα έριχναν στους τίμιους δικούς μου. αλλά ρε φίλε, πόσο νομίζεις ότι μπορεί να σταθεί αυτή η δήλωση; ή πραγματικά πιστεύεις ότι θα συσπειρώσεις τους οπαδούς σου; μα πόσο ποδοσφαιροποιημένη είναι πια η πολιτική; πετώντας ένα τσιτάτο, οι πρόεδροι ολυμπιακού και παναθηναϊκού σέρνουν αφελείς στρατούς σε έναν ακήρυχτο πόλεμο για δεκαετίες, πιστεύεις ότι απευθύνεσαι στους ίδιους στρατούς, ενδεδυμένους το μανδύα των πολιτικών όντων, όταν μέσα τους βράζει το αίμα για εκδίκηση, για νίκη; προφανώς ναι, θα απαντήσεις πονηρά, αφήνοντας να εννοηθεί ότι λίγα καταλαβαίνω από το τι πραγματικά συμβαίνει στην κοινωνία, ότι έτσι αξίζει να φέρεσαι σε ένα μάτσο κανίβαλους που τους κάνεις την τιμή να τους κυβερνάς, τρόπος του λέγειν. άντε να καταλάβω τη λογική σου ακούραστε ηγέτη. αλλά δεν θα δεχτώ πλέον αυτή να είναι που ορίζει μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. γι' αυτό, άντε στο διάολο. αρκετά σε ανεχτήκαμε.
βαριά κουβέντα θα σκεφτείτε όλοι, μας πώς γίνεται να μιλάμε έτσι σε ένα κείμενο που εκτίθεται δημόσια, ακόμα κι αν το διαβάσουν 5 άνθρωποι (μετρημένοι!); πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι ποτέ κανένα σχόλιο δεν είναι προσωπικό όταν απευθύνεται σε θεσμό. ο καραμανλής μπορεί να είναι συμπαθής για κάποιους, μπορεί ενδεχομένως να είναι καλή παρέα πάνω από ένα πιάτο κοψίδια (αμφιβάλλω πόλυ γι' αυτό), ή ο παπανδρέου μπορεί να είναι καλή παρέα για μια εκδρομή μέσα στη φύση (κ γι' αυτό αμφιβάλλω, η πολύ ενέργεια καίει το μυαλό μάλλον), ή ο τσίπρας μπορεί να σε κάνει να περάσεις καλά παρακολουθώντας μαζί μια συναυλία στο λυκαβηττό (...), ή η παραρήγα μπορεί να σε γοητεύσει σαν συνομιλητής σε μια διημερίδα για τη θεωρία του μαρξισμού - αλλά.. το μοναδικό κριτήριο με το οποίο πρέπει να κρίνονται είναι η ικανότητά τους να διαχειριστούν μεγάλα πράγματα, να εξετάσουν τις καταστάσεις στο σύνολό τους και να βγάλουν αποφάσεις δίκαιες, οι οποίες θα προσπαθούν για το καλύτερο, όχι αποσπασματικά, όχι μεροληπτικά, με τίποτα "βλέπουμε και κάνουμε", με μόνο γνώμονα τη δίκαιη, καθαρή, συνεκτική κοινωνία. και επειδή το μόνο που κάνουν είναι να μελετούν εξονυχιστικά τις αναφορές των επικοινωνιολόγων και των δημοσκόπων τους, άντε στο διάολο..

ο υπουργός ζουλάπι

τα ταξί στις λεωφορειολωρίδες..
ψάχνω μια λογική. αναρωτιέμαι γιατί ψάχνω. δεν είναι η πρώτη φορά που μια κυβερνητική ενέργεια στερείται λογικής. λογικής όπως την εννοούμε εμείς ασφαλώς, διότι οι φίλτατοι υπουργοί λειτουργούν με τη δική τους, η οποία ουδεμία σχέση έχει συνήθως με τη δική μας. πάμε πάλι στο πρώτο. γιατί τα ταξί στις κατακαημένες λεωφορειολωρίδες; γιατί οι περίπου 30.000 ταξιτζήδες έχουν μεγαλύτερη δύναμη από τους περίπου 1.000.000 επιβάτες των λεωφορείων και τρόλεϊ; ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι οι ταξιτζήδες έρχονται σε επαφή με πολλούς, κάνουν διάφορες "βαθιές" φιλοσοφικές συζητήσεις με βαριεστημένους και βιαστικούς επιβάτες που προτιμούν να κλείσουν το κεφάλι τους έξω από το παράθυρο παρά να ακούν τα "τυχερά" των ταξιτζήδων και τις αφελείς πολιτικές αναλύσεις τους, ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι ο θρακιώτης μπουζουκόβιος υπουργός πιστεύει ότι αυτή η επιρροή είναι τόσο καταλυτική, ώστε να τον γεμίσει με τις ψήφους που του λείπουν, πάλι δεν υπάρχει λογική.. γιατί δεν σκέφτεται την ίδια στιγμή τη γκρίνια που δημιουργείται στους πολλαπλάσιους επιβάτες των λεωφορείων που τη στιγμή που έχουν ήδη καθυστερήσει για τη δουλειά τους και μπαίνει ένα ταξί μπροστά από το λεωφορείο και αυξάνει την καθυστέρηση.. κ ξαφνικά μου έρχεται.. λες να έχει γίνει κάποια έρευνα και να έχουν διαπιστώσει ότι οι επιβάτες των λεωφορείων είναι κυρίως μαθητές και αλλοδαποί που δεν ψηφίζουν; είπαμε.. λογική δεν υπάρχει, αλλά από κουτοπονηριά άλλο τίποτα.
αυτή η λογική του φτιάχνω νόμο και φέρνω τροπολογία που την περνάω στο ντούκου, αλλάζοντας ουσιαστικά τη λογική, τη φύση, το στόχο του νόμου, είναι δείγμα πραξικοπηματικής πολιτικής. όπως και η μείωση των τιμών του αυτοκινήτου που προκύπτει από μείωση διάφορων φόρων που το βαραίνουν. και στο τέλος της χρονιάς, τρομακτική αύξηση των τελών κυκλοφορίας, αύξηση του φόρου στη βενζίνη, αύξηση της ασφάλειας.. δεν υπάρχει περίπτωση να σου δώσουν κάτι χωρίς να έχουν προγραμματίσει να στο πάρουν πίσω στο πολλαπλάσιο.
οι έμποροι και τα βαποράκια δεν γλυκαίνουν τον "πελάτη" με δόσεις υψηλής περιεκτικότητας σε χαμηλές τιμές; κ όταν σιγουρέψουν ότι ο "πελάτης" έχει ασθενήσει και έχει μπει για τα καλά στα βαθιά και στα βαριά, η πυκνότητα αλλάζει, η νοθεία εκτινάσσεται, η τιμή γίνεται εκβιαστική απειλή, ο ασθενής γίνεται έρμαιο, άβουλο νταγκλαρισμένο πρόβατο που τυφλά θα κάνει τα πάντα για να αποκτήσει το δικαίωμα στο να μην πονάει. μα πόσες ομοιότητες θέλουμε πια για να καταλάβουμε ότι η πολιτική, η οποία ανοίγει δρόμους στη μαζική κατανάλωση άχρηστων και περιττών αντικειμένων, δίνοντας το δικαίωμα στα βαποράκια του χρήματος να δανείζουν με ελάχιστα επιτόκια στην αρχή και να σου παίρνουν σπίτια, αυτοκίνητα, αξιοπρέπεια, μετά από ελάχιστο χρόνο, είναι ακριβώς το ίδιο;
μια κοινωνία ασθενών και μια ολιγαρχία εμπόρων

Καλή μα ...λίγη!!

Η φετινή Α.Ε.Κ. μας έχει ποτίσει πολλές πίκρες. Το Σάββατο οι κιτρινόμαυροι φαίνονταν αποφασισμένοι να διεκδικήσουν το κύπελλο απέναντι στον ολυμπιακό. Η περσινή απωλεια του πρωταθλήματος στα χαρτιά από τους ερυθρόλευκους αλλά και η παρουσία του Κυργιάκου που είχε καταφέρει να μεταδώσει το πάθος του και στους υπόλοιπους παίκτες έκαναν την όμαδα να φαίνεται στην αρχή αποφασισμένη να φύγει από το γήπεδο τροπαιούχος.

Είναι δεδομένο ότι το ρόστερ της Α.Ε.Κ. είναι πολύ φτωχότερο από του ολυμπιακού. Στο ποδόσφαιρο όμως δε νικάει πάντα αυτός που έχει τους καλύτερους παίκτες. Όταν ο τίτλος κρίνεται σε ένα παιχνίδι μετράει και η "μέρα" που θα βρεθεί η ομάδα, η τύχη αλλά και πόσο θέλει κανείς τον τίτλο. Το Σάββατο η Α.Ε.Κ. και τυχερή ήταν αφού κατάφερε στο 8' να προηγείται 2-0 και σε καλή μέρα και περισσότερο παθιασμένη από τον ολυμπιακό.

Έχασε το κύπελλο όμως για έναν κυρίως λόγο: οι παίκτες της δεν είχαν τη στόφα του νικητή! Το 2-0 δικαιολογείται να γίνει 2-2. Αυτό που δεν δικαιολογείται είναι το 3-2 να γίνει 3-3 με τον Σάχα να βιάζεται να εκτελέσει το αουτ, τον Εντίνιο να παραχωρεί αδικαιολόγητα πλάγιο και στο τέλος να τρώμε το γκολ απο έναν παικτη που έπαιζε με διάσειση και που μάλλον δεν καταλάβαινε και τι έκανε. Αλλά και όταν στην παράταση μετά το 4-4 υπήρχαν 13' και παίζαμε με 2 παίκτες παραπάνω δεν κάναμε ούτε μία ευκαιρία για να τελειώναμε εκεί τον τελικό αφήνοντας το παιχνίδι μοιρολατρικά να πάει στα πεναλτι.

Είναι φανερό ότι υπάρχει τεράστιο έλλειμμα νοοτροπίας νικητή στην ομάδα. Η κατάκτηση του κυπέλλου απέναντι στον ολυμπιακό φάνταζε κάτι τόσο μεγάλο στα μάτια των παικτών της Α.Ε.Κ. που τελικά δεν πιστεψαν ποτέ ότι θα το κατάφερναν (ειδικά μετά την έξοδο του Κυργιάκου).

Σίγουρα χρειαζόμαστε ενίσχυση τη νέα χρονιά(κυρίως στα άκρα) αλλά το κυριότερο που πρέπει να κοιτάξει το τεχνικό τιμ είναι  η δημιουργία νοοτροπίας νικητή!

κοτέτσι βαριάς δυσωδίας

κλειδωμένος βουλευτής σώζεται από συνένοχους συναδέλφους υπό το φόβο νέων αποκαλύψεων, δημιουργίας δεδικασμένου και κάτω από την ανελέητη απειλή των εκλογών. πρώτη φορά παρατηρώ τέτοια μανιασμένη προσπάθεια να κρατηθούν στη θέση τους βουλευτές και κυβέρνηση. σε περιόδους κρίσης, ποιος θέλει να μείνει άνεργος;
οι βουλευτές, γνωστοί εφ εξής και ως "κότες" για καλύτερη αναγνώριση και πιο εύστοχη τοποθέτηση, αγωνιούν προφανώς όχι για το καλό του τόπου που "δεν σηκώνει εκλογές", αλλά, και είναι ευρέως κατανοητό πλέον, για την βαθιά τσέπη τους που δεν τους κάνει καρδιά να την κοντύνουν. αγωνιούν για τη δόξα της τηλεοπτικής προβολής σε πάσης φύσεως μακιγιαρισμένους σκουπιδότοπους, αγωνιούν διπλά για τη σύνταξη την οποία δικαιούται ένας βουλευτής όταν κλείσει τετραετία στη θέση του, όχι μια απλή θητεία, η οποία σπάνια κρατά 4 χρόνια (κατακαημένο σύνταγμα..), αγωνιούν τριπλά για την πρόσκλησή τους στο γάμο του αηδιαστικού μπουμπουκοζεύγαρου. κ βγάζουν τον παυλίδη λάδι.
επειδή για κανονικό λάδωμα πρόκειται του εντέρου τους με εκλεκτές ουσίες, για λάδωμα του μηχανισμού που διατηρούν όλοι ανεξαιρέτως για το ανέξοδο βόλεμα των δικών τους που θα οδηγήσει στην ψευδαίσθηση της ηγεσίας, της απατηλής δόξας, της ανεπανάληπτης δυσωδίας της ύπαρξής τους. καλά να πάθουμε.
όταν η βουλή παίρνει το ρόλο του δικαστή και όταν ο δικαστής πρέπει να είναι ένας αντικειμενικός κριτής που δεν συμψηφίζει και δεν καλύπτει και δεν βασίζεται σε άλλη κριτήρια μακριά από τους νόμους του κράτους, όταν πραξικοπηματάκια τέτοιας φύσεως συμβαίνουν καθημερινά σ' αυτόν τον ανίερο θεσμό, πόσο άλλο νομίζουμε ότι θα καθυστερήσει το πραγματικό πραξικόπημα "συμφερόντων"; πόσες αντοχές θεωρούμε ότι έχουμε για να αντισταθούμε σε έναν "σωτήρα" που θα μας απαλλάξει από τα βαρίδια που δεν λέει να ξεκολλήσουν;
υστερόγραφο.. ποιος θα πάει μέσα για την εξαθλίωση ενός ανθρώπου που τον οδήγησαν στο ψυχιατρείο; ανεξάρτητα από το αν κάποιος συμπαθεί η όχι τη θώδη, ανεξάρτητα από το αν κάποιος βρίσκει χαριτωμένες ή άθλιες τις εμφανίσεις της, όλοι πρέπει να παραδεχτούμε ότι η τηλεόραση, η ζωή μέσα από την τηλεόραση την οδήγησαν στην κλινική. ποιος λοιπόν θα δώσει λόγο για ηθική αυτουργία σε ένα έγκλημα που εδώ και κάποια χρόνια συμβαίνει με βίαιο τρόπο στην τηλεόραση; ποιος εθνικός ραδιοτηλεοπτικός σύμβουλος θα συνεχίσει να χαϊδεύει με προστιμάκια εκπομπές τύπου πάνια, όταν το έγκλημα που διαπράττεται κατά της προσωπικότητας ανθρώπων ευαίσθητων, ανθρώπων περιορισμένης αντίληψης;