να μαζέψουμε κανά φράγκο ρε παιδιά!

επιστροφή στην πόλη μετά από διακοπές, είσαι στα όρια της κατάθλιψης, βλέπεις σε διπλανά αυτοκίνητα συμπάσχοντα πρόσωπα που κουνούν συγκαταβατικά το κεφάλι - όλοι μαζί σε ένα νοερό μέρος μακριά από τη γκρίζα άσφαλτο και τις καπνισμένες ταράτσες - στρίβεις εκεί που έστριβες πάντα για να φτάσεις στη δουλειά σου και ξαφνικά μπροστά σου μπλόκο απειλητικών, θυμωμένων και ορεξάτων μαντράχαλων ενδεδυμένων τη γαλάζια καλοκαιρινή στολή.
"Εδώ που μπήκατε είναι μονόδρομος. Μπήκατε ανάποδα. Άδεια και δίπλωμα"
Μια διαδρομή που κάνεις χρόνια, ένας δρόμος που ξέρεις σαν το χέρι σου, ένα αυτοκίνητο που ακολουθεί σχεδόν μόνο του μια ρουτινιάρικη πορεία. Κι όμως, αμέσως μετά το καλοκαίρι ένα μπλόκο 3 περιπολικών με τους συνοδούς τους σε συλλαμβάνει επ' αυτοφώρω ενώ προβαίνεις στο φρικτό έγκλημα της ανάποδης πορείας σε μονόδρομο. Αφαιρούνται πινακίδες, δίπλωμα, καταγράφεται η παράβαση, συντάσσεται η κλήση και μένεις άναυδος, ανήμπορος να εξηγήσεις και να ζητήσεις εξηγήσεις από ρομποτάκια που σε έριξαν στην παγίδα τους.
Τρέχεις στο τμήμα, στο διοικητή, άλλος στον Αυτιά για παράπονα. Φεύγεις συνήθως με τις πινακίδες σου, με ένα αρκετά μεγάλο ποσό να έχει αφαιρεθεί από το πορτοφόλι σου, μειωμένο ανάλογα με τις διαθέσεις του διοικητή και με υποχρέωση σ' αυτόν τον αρχηγό των ρομπότ που σου κάνει τη χάρη να μην σε τρέχει περισσότερο.
Παγίδες. Αυτό είναι το συνώνυμο του ελληνικού κράτους. Όταν αλλάζεις την κατεύθυνση της κυκλοφορίας σε ένα δρόμο μετά από δεκαετίες, φαντάζομαι ότι πρέπει να υπάρχει κάποια ενημέρωση, κάποια μέτρα πριν στρίψεις, με πινακίδες που ενημερώνουν για την αλλαγή και προειδοποιούν για τον κίνδυνο, με μεγάλα γράμματα για να μην καταλήξουμε σε ατυχήματα και δυστυχήματα. Κι αυτό για κάποια εύλογη, μικρή πιθανώς, περίοδο προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Αντί αυτού έχουμε τιμωρίες γιατί σε παρέσυρε η δύναμη της συνήθειας, κρυμμένους μπάτσους που δεν σε προειδοποιούν, αλλά γελούν σε βάρος σου ("ακόμα ένας που την πάτησε! Χα! χα! χα") και σου αφαιρούν τα λιγοστά που σου έχουν μείνει.
Παγίδες. Αυτό έχει ανακαλύψει ο καθένας από μας που έχει ζήσει στην αφόρητη χώρα μας. Παγίδες στους φόρους, Παγίδες στην οικοδόμηση. Παγίδες στους δρόμους. Παγίδες στην κατανάλωση. Παγίδες στους μισθούς. Παγίδες στις συντάξεις. Παγίδες στην ασφάλεια. Παγίδες στο ασφαλιστικό. Ο σύμβουλος της καλύτερης παγίδας ανταμείβεται με αιώνια ευγνωμοσύνη από το ελληνικό κράτος και αποκτά το κύρος ενός επινοητή ευφάνταστων τρόπων να τα αρπάξουμε. Επειδή ξεμείναμε. Έχουμε και εκλογές, πρέπει να δώσουμε κάτι παραπάνω...
Η ιστορία δεν είναι δική μου. Μου την περιέγραψαν, συνέβη δίπλα στο σπίτι μου και είμαι έτοιμος, όταν γυρίσω, να μπω στη θέση του θύματος. Να ορμήσω με δύναμη στις γαλάζιες αριθμομηχανές (10 θύματα * 250 € * 10 πινακίδες την ώρα. Μια χαρά μαζεύονται τα χρειαζούμενα..), να διαμαρτυρηθώ για την αισχρή εφαρμογή της πλέον ιδιότυπης προστασίας (μα για σας το κάνουμε. για να γλυτώσετε από τα ατυχήματα), να φτάσω όσο μπορώ πιο ψηλά στην ιεραρχία (στον Στρατηγό Αυτιά) και ακόμα πιο ψηλά. Αλλά, τι λέω; Δεν υπάρχει πιο ψηλά. Η βουλή διαλύθηκε μετά από παρατεταμένη περίοδο απραγίας και διακοπών, η κυβέρνηση παραιτήθηκε πριν καν ανοίξουν τη βουλή, έτσι για τους τύπους, ο πρόεδρος σιωπά για τέτοια πράγματα (όπου πρόεδρος, βάλτε όποιον θέλετε), η αστυνομία, ο δήμος, η νομαρχία, όλοι. Οι μόνοι που υπάρχουν τελικά και ανέλαβαν δράση άμεσα είναι οι σωτήρες της τηλεόρασης, έτοιμοι να κυβερνήσουν, να διώξουν από πάνω τους το προσβλητικό ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ και να γίνουν αυτό που πρέπει, αυτό που τους αξίζει. Η μοναδική εξουσία του τόπου, η απόλυτη διαφθορά.
Πολλά θέματα μαζί. Και ακόμα δεν βγήκαμε από τη θάλασσα. Αλλά όλοι έχουμε βρεθεί (εμείς ή κάποιος οικείος μας) σε τέτοιες καταστάσεις, όλοι έχουμε φάει τα μούτρα μας στον παραλογισμό ενός κράτους-Κρόνου που τρώει τα παιδιά του.
ΥΓ. Η χαρά της άφιξης νέων μελών της μεγάλης μας οικογένειας ξεπερνά την καθημερινότητα. Οι ευχές δεν περιορίζονται σε λόγια. Μεταμορφώνονται σε ενθουσιασμό που εύχομαι να γίνει μεγάλος και να μας παρασύρει όλους, σε επανενώσεις, συγκινητικές αγκαλιές, δραματικές σκηνές σε πλατείες, σε ταβέρνες, σε μαιευτήρια και σε τελετές. Αλλά πρέπει να σκεφτούμε και συντρόφους που έχουν αλλεργία σε μωρο-κουβέντες.. Όπως και να θυμηθούμε ότι αυτό το blog είναι εντελώς ανοιχτό και ελεύθερο. Χωρίς κανένα περιορισμό.