παρακολουθώντας όλες τις εκδηλώσεις για την ορκομωσία, βλέποντας σε κάθε βήμα τους "αμερικανάκια" που ουρλιάζουν, συγκινούνται, πιάνουν την καρδιά τους στον ύμνο, χαιρετούν στρατιωτικά, μιλούν με στόμφο, ατενίζουν περήφανα, σκέφτομαι μήπως εμείς οι ελληνάρες, οι κριτικοί κ οι υπεράνω, εμείς που αφ υψηλού χλευάζουμε, μήπως ο κυνισμός μας έχει οδηγήσει σε άλμα στο κενό, εκεί που δεν υπάρχει ελπίδα, εμπιστοσύνη, όραμα και έμπνευση. ζηλεύω τους αμερικάνους που μπορούν κ ενθουσιάζονται ακόμα. οι δικές μου συγκινήσεις προέρχονται μόνο από το δικό μου περιβάλλον κ όταν ξεμυτίσω απ' αυτό, απανωτά χτυπήματα, συνήθως κάτω από τη μέση, ύπουλα, πίσω από γωνίες όταν δεν τα περιμένεις, έρχονται για να με προσγειώσουν. στη χώρα που νιώθεις ότι κάπως θα σου τη φέρουν και μάχεσαι να τους τη φέρεις πρώτος δεν θέλω πια να ζω