δεν μπορώ να πιστέψω οτιδήποτε λέγεται στην τηλεόραση. δεν μπορώ να πιστέψω πλέον ούτε τις ανακοινώσεις περί προέλευσης του όπλου, της σφαίρας, του κινητού που, λέει, τον έσωσε επειδη δεν φορούσε αλεξισφαιρο. όταν όλα οσα μεταφέρονται καταληγουν να ειναι προϊοντα χειραγώγησης, ποιος ο λόγος να πιστέψω ότι η σφαίρα ήταν από το όπλο που είχε χρησιμοποιηθεί στην επίθεση στο αστυνομικό τμήμα στον περισσό; ποιος ο λόγος να δεχτώ ασυζητητί ότι αυτό το όπλο συνδέεται με το καλάσνικοφ που έβαλλε μέσα από την προστασία του ασύλου στα κουτουρού μέσα στο σκοτάδι, ανοίγοντας το πεδίο για την οριστική άρση του ασύλου; ποιος ο λόγος να πιστέψω τον και καλά οργισμένο αργηχο της ελας που χωρίς ντροπή και με στοιχεία του κώλου μιλάει για τρομοκρατικές οργανώσεις κ επιθεσεις κατά του νόμου και του κράτους, αλλά κ τον άλλο τον καφεκίτρινο υπουργό που εξακολουθεί να βρίσκεται ανίκανος στη θέση του, ο οποίος μιλάει για τον καημένο το διαμαντάκο, το αξιο παιδί μας που τον προσωποποιεί ο γελoίος για να τον συμπαθήσουμε, ενώ πριν λιγότερο από ένα μήνα μιλούσε για επίθεση κατά τον ειδικών φρουρών από άγνωστες δυνάμεις του σκότους των εξαρχείων;
πόσο εύκολο είναι να πιάσεις όπλο; απίθανο λέω εγώ να το κάνει υγιής νους. όση οργή κι αν έχεις μέσα σου, δεν φτάνεις εκεί. αλλά πόσο θα ήθελα να ρίξω ένα γιαούρτι, ένα χαστούκι, σε άχρηστους υπαλλήλους μας που τους αμeίβουμε με 10.000 το μήνα για την τεράστια συνεισφορά τους στο χάος και στην καταστροφή