ούτε και άλλη μέρα, πιθανώς. όχι ότι έπεσε και πολλές φορές, αλλά νιώθω ότι τα λόγια μου πέφτουν στον τοίχο και γυρνούν πάλι σε μένα. οι μοναχικές προσπάθειες δεν ήταν ποτέ κομψές, αντιθέτως, ελλοχεύει ο κίνδυνος της γραφικότητας.
ένα μπλογκ που ψόφησε γρήγορα - με στεναχωρεί που η συμμετοχή είναι ανύπαρκτη, με θλίβει που όσα είχαμε να πούμε δεν ενδιέφεραν κανέναν, ούτε τους ίδιους τους επινοητές.
σας αποχαιρετώ σύντροφοι και φίλοι από εδώ
Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009
Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009
ξαναπέφτει Πέμπτη
Εγκαινιάζω μ' αυτό το κομμάτι μια νέα προσπάθεια στο κατακαημένο blog μας. Θα ονομάσω αυτήν την προσπάθεια "ξαναπέφτει Πέμπτη" και θα έχει δύο στόχους: ένα, η δέσμευση της Πέμπτης να με κρατά σε εγρήγορση και δύο, να δημιουργήσει ένα ρεύμα το οποίο ελπίζω να ακολουθήσετε όλοι και η συμμετοχή μας να αποκτήσει μεγαλύτερη συχνότητα και δράση. Καλή αρχή λοιπόν
· Η Πέμπτη είναι παραδοσιακά μέρα μετά από διεθνείς αγώνες, της εθνικής ομάδας ή των ευρωπαϊκών στυλοβατών μας (βγάζω απ' έξω τους κακομοίρηδες του Ουέφα -europa league) και συνήθως, μια μέρα απογοήτευσης και απομάκρυνσης από τους στόχους. Η εθνική του Ρεχάγκελ μόνο απογοήτευση γεννά και γρήγορες αλλαγές στο τηλεκοντρόλ. Η εμμονή της ομοσπονδίας στην πίστη στον προπονητή έχει κουράσει τους πάντες, και κυρίως του ποδοσφαιριστές, οι οποίοι παλεύουν για μια ισοπαλία στη μακρινή Μολδαβία, βάζουν ένα γκολ και κλείνονται, αγχώνονται και κάνουν τη μία λάθος πάσα μετά την άλλη, και στο τέλος τρώνε και το χαριστικό χαστούκι. Ο προπονητής πρέπει να εμπνέει και να ταρακουνά στις δύσκολες στιγμές (αφού βέβαια δεν έχει ενδιαφερθεί να κατέβει στις μικρές κατηγορίες, να δημιουργήσει φυτώρια, να οργανώσει μια ακαδημία, να δοκιμάσει κάτι φρέσκο) και όχι να ταλαιπωρεί τον Καραγκούνη φέρνοντάς τον πότε δεξιά και πότε αριστερά μέχρι να τον εξοντώσει, ούτε να δίνει εντολή στον Κατσουράνη να βγαίνει σαν κρυφός σέντερ φορ όταν ο φανερός είναι μόνιμα σε θέση οφσάιντ. Κουραστικό, ανιαρό, ψυχοβγαλτικό και ανυπόφορο είναι το παιχνίδι της εθνικής και σύντομα θα σβήσει και η τελευταία σπίθα του ενθουσιασμού που γέννησε το 2004. Αν υπάρχει κάποια ακόμα.
· Ιδρωμένος, με ανοιχτό πουκάμισο και χαλαρή γραβάτα, αγκομαχά περπατώντας πάνω κάτω στη σκηνή, με το χαμόγελο του πονηρού αστείου και το σύμβολο της νίκης που συνωμοτικά δείχνει στους πίσω. Ένας σερβιτόρος που τρέχει πάνω κάτω και σου φέρνει καθυστερημένα το φαγητό σου στάζοντας ιδρώτα προφανώς προκαλεί αηδία. Και είναι ένας λόγος να μην ξαναπατήσεις στο μαγαζί. Λένε ότι ο Καραμανλής είναι καλός την τελευταία εβδομάδα. Τι ακριβώς εννοούν; Ότι παρά τη χειρότερη διακυβέρνηση όλων των εποχών, έχει καταφέρει να κάνει πολλούς να νιώσουν ότι θα μπορούσε και να μην χάσει δραματικά πολύ. Πώς; Με την αποκάλυψη κάποιων καλών πράξεων του; Με την κατάθεση νομοσχεδίων που αλλάζουν τα πάντα; Με τη σύγκρουσή του με τα συμφέροντα; Όχι ρε παιδιά! Τι λέτε; Με τη φωνή του, τον ιδρώτα του, τη θέρμη που δείχνει και το χαμόγελο του νικητή. Αυτά αρκούν; Για πολλούς ναι. Επειδή αυτό που έχει σημασία είναι η επικοινωνία, είναι οι επικοινωνιακοί σύμβουλοι, είναι τα τζιμάνια που του προτείνουν να το παίζει χαλαρός, άνετος, να μην ντρέπεται για τα κιλά του, να μην αγχώνεται για την εμφάνισή του, καθώς η χαλαρότητά του μπορεί να κάνει τον ψηφοφόρο να ταυτιστεί μαζί του. Ποιον ψηφοφόρο όμως; Τον τηλεθεατή του Αυτιά και του Αλτερ, τον κακομοίρη που τη βγάζει-δεν τη βγάζει με την μηδαμινή σύνταξη, αλλά του αρέσει να βλέπει τον αρχηγό σαν αυτόν. Καημένε Καραμανλή, έτσι όπως πας όμως, οι δικοί σου, αυτοί που σε στηρίζουν πάντα θα πάνε απέναντι, στον ατσαλάκωτο, γιατί όπως και να το κάνουμε, δεν ταιριάζει ο ιδρωμένος χοντρούλης στα σαλόνια. Ποτέ δεν ταίριαζε άλλωστε. Είμαι σίγουρος ότι προτιμά να μπεκρουλιάζει σε μια ψησταριά στη Χασιά και να ανοίγει ένα κουμπί όταν φουσκώνει, παρά να στριμώχνεται σε ένα κοστούμι δύο νούμερα μικρότερο μπροστά από μια μερίδα που δεν χορταίνει ούτε κουταβάκι. Ας τον αφήσουμε λοιπόν να κάνει αυτό που θέλει επιτέλους..
· Το πολίτευμά μας κινδυνεύει να εξελιχθεί σε ολιγαρχία, με την ανοχή όλων. Παραβιάζονται όλοι οι κανόνες στον τρόπο αναγγελίας των εκλογών, στον τρόπο λειτουργίας της βουλής και των υπουργικών συμβουλίων, στον τρόπο λήψης αποφάσεων από έναν. Μέχρι πρόσφατα υπήρχε κάποια στοιχειώδης αντίδραση από τον Τύπο, από την αντιπολίτευση, από τον κόσμο. Τώρα όλα αγνοούνται επιδεικτικά από όλους και δεν τηρούνται ούτε τα προσχήματα. Η εγρήγορση είναι η μόνη λύση. Για να μην γίνει και η λειτουργία του πολιτεύματος ένα "έλα μωρέ τώρα, κάθεσαι και ασχολείσαι..". Η διάλυση της βουλής πρέπει να ακολουθεί κάποιους κανόνες που διατυπώνονται με σαφήνεια στο Σύνταγμα. Δεν πρέπει άλλο να διευκολύνουμε τον πάσα ένα που εκμεταλλεύεται την αδιαφορία και καταστρατηγεί επικίνδυνα κάθε άρθρο του Συντάγματος που ορίστηκε με κόπο και αγώνα.
· Η Πέμπτη είναι παραδοσιακά μέρα μετά από διεθνείς αγώνες, της εθνικής ομάδας ή των ευρωπαϊκών στυλοβατών μας (βγάζω απ' έξω τους κακομοίρηδες του Ουέφα -europa league) και συνήθως, μια μέρα απογοήτευσης και απομάκρυνσης από τους στόχους. Η εθνική του Ρεχάγκελ μόνο απογοήτευση γεννά και γρήγορες αλλαγές στο τηλεκοντρόλ. Η εμμονή της ομοσπονδίας στην πίστη στον προπονητή έχει κουράσει τους πάντες, και κυρίως του ποδοσφαιριστές, οι οποίοι παλεύουν για μια ισοπαλία στη μακρινή Μολδαβία, βάζουν ένα γκολ και κλείνονται, αγχώνονται και κάνουν τη μία λάθος πάσα μετά την άλλη, και στο τέλος τρώνε και το χαριστικό χαστούκι. Ο προπονητής πρέπει να εμπνέει και να ταρακουνά στις δύσκολες στιγμές (αφού βέβαια δεν έχει ενδιαφερθεί να κατέβει στις μικρές κατηγορίες, να δημιουργήσει φυτώρια, να οργανώσει μια ακαδημία, να δοκιμάσει κάτι φρέσκο) και όχι να ταλαιπωρεί τον Καραγκούνη φέρνοντάς τον πότε δεξιά και πότε αριστερά μέχρι να τον εξοντώσει, ούτε να δίνει εντολή στον Κατσουράνη να βγαίνει σαν κρυφός σέντερ φορ όταν ο φανερός είναι μόνιμα σε θέση οφσάιντ. Κουραστικό, ανιαρό, ψυχοβγαλτικό και ανυπόφορο είναι το παιχνίδι της εθνικής και σύντομα θα σβήσει και η τελευταία σπίθα του ενθουσιασμού που γέννησε το 2004. Αν υπάρχει κάποια ακόμα.
· Ιδρωμένος, με ανοιχτό πουκάμισο και χαλαρή γραβάτα, αγκομαχά περπατώντας πάνω κάτω στη σκηνή, με το χαμόγελο του πονηρού αστείου και το σύμβολο της νίκης που συνωμοτικά δείχνει στους πίσω. Ένας σερβιτόρος που τρέχει πάνω κάτω και σου φέρνει καθυστερημένα το φαγητό σου στάζοντας ιδρώτα προφανώς προκαλεί αηδία. Και είναι ένας λόγος να μην ξαναπατήσεις στο μαγαζί. Λένε ότι ο Καραμανλής είναι καλός την τελευταία εβδομάδα. Τι ακριβώς εννοούν; Ότι παρά τη χειρότερη διακυβέρνηση όλων των εποχών, έχει καταφέρει να κάνει πολλούς να νιώσουν ότι θα μπορούσε και να μην χάσει δραματικά πολύ. Πώς; Με την αποκάλυψη κάποιων καλών πράξεων του; Με την κατάθεση νομοσχεδίων που αλλάζουν τα πάντα; Με τη σύγκρουσή του με τα συμφέροντα; Όχι ρε παιδιά! Τι λέτε; Με τη φωνή του, τον ιδρώτα του, τη θέρμη που δείχνει και το χαμόγελο του νικητή. Αυτά αρκούν; Για πολλούς ναι. Επειδή αυτό που έχει σημασία είναι η επικοινωνία, είναι οι επικοινωνιακοί σύμβουλοι, είναι τα τζιμάνια που του προτείνουν να το παίζει χαλαρός, άνετος, να μην ντρέπεται για τα κιλά του, να μην αγχώνεται για την εμφάνισή του, καθώς η χαλαρότητά του μπορεί να κάνει τον ψηφοφόρο να ταυτιστεί μαζί του. Ποιον ψηφοφόρο όμως; Τον τηλεθεατή του Αυτιά και του Αλτερ, τον κακομοίρη που τη βγάζει-δεν τη βγάζει με την μηδαμινή σύνταξη, αλλά του αρέσει να βλέπει τον αρχηγό σαν αυτόν. Καημένε Καραμανλή, έτσι όπως πας όμως, οι δικοί σου, αυτοί που σε στηρίζουν πάντα θα πάνε απέναντι, στον ατσαλάκωτο, γιατί όπως και να το κάνουμε, δεν ταιριάζει ο ιδρωμένος χοντρούλης στα σαλόνια. Ποτέ δεν ταίριαζε άλλωστε. Είμαι σίγουρος ότι προτιμά να μπεκρουλιάζει σε μια ψησταριά στη Χασιά και να ανοίγει ένα κουμπί όταν φουσκώνει, παρά να στριμώχνεται σε ένα κοστούμι δύο νούμερα μικρότερο μπροστά από μια μερίδα που δεν χορταίνει ούτε κουταβάκι. Ας τον αφήσουμε λοιπόν να κάνει αυτό που θέλει επιτέλους..
· Το πολίτευμά μας κινδυνεύει να εξελιχθεί σε ολιγαρχία, με την ανοχή όλων. Παραβιάζονται όλοι οι κανόνες στον τρόπο αναγγελίας των εκλογών, στον τρόπο λειτουργίας της βουλής και των υπουργικών συμβουλίων, στον τρόπο λήψης αποφάσεων από έναν. Μέχρι πρόσφατα υπήρχε κάποια στοιχειώδης αντίδραση από τον Τύπο, από την αντιπολίτευση, από τον κόσμο. Τώρα όλα αγνοούνται επιδεικτικά από όλους και δεν τηρούνται ούτε τα προσχήματα. Η εγρήγορση είναι η μόνη λύση. Για να μην γίνει και η λειτουργία του πολιτεύματος ένα "έλα μωρέ τώρα, κάθεσαι και ασχολείσαι..". Η διάλυση της βουλής πρέπει να ακολουθεί κάποιους κανόνες που διατυπώνονται με σαφήνεια στο Σύνταγμα. Δεν πρέπει άλλο να διευκολύνουμε τον πάσα ένα που εκμεταλλεύεται την αδιαφορία και καταστρατηγεί επικίνδυνα κάθε άρθρο του Συντάγματος που ορίστηκε με κόπο και αγώνα.
Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009
να μαζέψουμε κανά φράγκο ρε παιδιά!
επιστροφή στην πόλη μετά από διακοπές, είσαι στα όρια της κατάθλιψης, βλέπεις σε διπλανά αυτοκίνητα συμπάσχοντα πρόσωπα που κουνούν συγκαταβατικά το κεφάλι - όλοι μαζί σε ένα νοερό μέρος μακριά από τη γκρίζα άσφαλτο και τις καπνισμένες ταράτσες - στρίβεις εκεί που έστριβες πάντα για να φτάσεις στη δουλειά σου και ξαφνικά μπροστά σου μπλόκο απειλητικών, θυμωμένων και ορεξάτων μαντράχαλων ενδεδυμένων τη γαλάζια καλοκαιρινή στολή.
"Εδώ που μπήκατε είναι μονόδρομος. Μπήκατε ανάποδα. Άδεια και δίπλωμα"
Μια διαδρομή που κάνεις χρόνια, ένας δρόμος που ξέρεις σαν το χέρι σου, ένα αυτοκίνητο που ακολουθεί σχεδόν μόνο του μια ρουτινιάρικη πορεία. Κι όμως, αμέσως μετά το καλοκαίρι ένα μπλόκο 3 περιπολικών με τους συνοδούς τους σε συλλαμβάνει επ' αυτοφώρω ενώ προβαίνεις στο φρικτό έγκλημα της ανάποδης πορείας σε μονόδρομο. Αφαιρούνται πινακίδες, δίπλωμα, καταγράφεται η παράβαση, συντάσσεται η κλήση και μένεις άναυδος, ανήμπορος να εξηγήσεις και να ζητήσεις εξηγήσεις από ρομποτάκια που σε έριξαν στην παγίδα τους.
Τρέχεις στο τμήμα, στο διοικητή, άλλος στον Αυτιά για παράπονα. Φεύγεις συνήθως με τις πινακίδες σου, με ένα αρκετά μεγάλο ποσό να έχει αφαιρεθεί από το πορτοφόλι σου, μειωμένο ανάλογα με τις διαθέσεις του διοικητή και με υποχρέωση σ' αυτόν τον αρχηγό των ρομπότ που σου κάνει τη χάρη να μην σε τρέχει περισσότερο.
Παγίδες. Αυτό είναι το συνώνυμο του ελληνικού κράτους. Όταν αλλάζεις την κατεύθυνση της κυκλοφορίας σε ένα δρόμο μετά από δεκαετίες, φαντάζομαι ότι πρέπει να υπάρχει κάποια ενημέρωση, κάποια μέτρα πριν στρίψεις, με πινακίδες που ενημερώνουν για την αλλαγή και προειδοποιούν για τον κίνδυνο, με μεγάλα γράμματα για να μην καταλήξουμε σε ατυχήματα και δυστυχήματα. Κι αυτό για κάποια εύλογη, μικρή πιθανώς, περίοδο προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Αντί αυτού έχουμε τιμωρίες γιατί σε παρέσυρε η δύναμη της συνήθειας, κρυμμένους μπάτσους που δεν σε προειδοποιούν, αλλά γελούν σε βάρος σου ("ακόμα ένας που την πάτησε! Χα! χα! χα") και σου αφαιρούν τα λιγοστά που σου έχουν μείνει.
Παγίδες. Αυτό έχει ανακαλύψει ο καθένας από μας που έχει ζήσει στην αφόρητη χώρα μας. Παγίδες στους φόρους, Παγίδες στην οικοδόμηση. Παγίδες στους δρόμους. Παγίδες στην κατανάλωση. Παγίδες στους μισθούς. Παγίδες στις συντάξεις. Παγίδες στην ασφάλεια. Παγίδες στο ασφαλιστικό. Ο σύμβουλος της καλύτερης παγίδας ανταμείβεται με αιώνια ευγνωμοσύνη από το ελληνικό κράτος και αποκτά το κύρος ενός επινοητή ευφάνταστων τρόπων να τα αρπάξουμε. Επειδή ξεμείναμε. Έχουμε και εκλογές, πρέπει να δώσουμε κάτι παραπάνω...
Η ιστορία δεν είναι δική μου. Μου την περιέγραψαν, συνέβη δίπλα στο σπίτι μου και είμαι έτοιμος, όταν γυρίσω, να μπω στη θέση του θύματος. Να ορμήσω με δύναμη στις γαλάζιες αριθμομηχανές (10 θύματα * 250 € * 10 πινακίδες την ώρα. Μια χαρά μαζεύονται τα χρειαζούμενα..), να διαμαρτυρηθώ για την αισχρή εφαρμογή της πλέον ιδιότυπης προστασίας (μα για σας το κάνουμε. για να γλυτώσετε από τα ατυχήματα), να φτάσω όσο μπορώ πιο ψηλά στην ιεραρχία (στον Στρατηγό Αυτιά) και ακόμα πιο ψηλά. Αλλά, τι λέω; Δεν υπάρχει πιο ψηλά. Η βουλή διαλύθηκε μετά από παρατεταμένη περίοδο απραγίας και διακοπών, η κυβέρνηση παραιτήθηκε πριν καν ανοίξουν τη βουλή, έτσι για τους τύπους, ο πρόεδρος σιωπά για τέτοια πράγματα (όπου πρόεδρος, βάλτε όποιον θέλετε), η αστυνομία, ο δήμος, η νομαρχία, όλοι. Οι μόνοι που υπάρχουν τελικά και ανέλαβαν δράση άμεσα είναι οι σωτήρες της τηλεόρασης, έτοιμοι να κυβερνήσουν, να διώξουν από πάνω τους το προσβλητικό ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ και να γίνουν αυτό που πρέπει, αυτό που τους αξίζει. Η μοναδική εξουσία του τόπου, η απόλυτη διαφθορά.
Πολλά θέματα μαζί. Και ακόμα δεν βγήκαμε από τη θάλασσα. Αλλά όλοι έχουμε βρεθεί (εμείς ή κάποιος οικείος μας) σε τέτοιες καταστάσεις, όλοι έχουμε φάει τα μούτρα μας στον παραλογισμό ενός κράτους-Κρόνου που τρώει τα παιδιά του.
ΥΓ. Η χαρά της άφιξης νέων μελών της μεγάλης μας οικογένειας ξεπερνά την καθημερινότητα. Οι ευχές δεν περιορίζονται σε λόγια. Μεταμορφώνονται σε ενθουσιασμό που εύχομαι να γίνει μεγάλος και να μας παρασύρει όλους, σε επανενώσεις, συγκινητικές αγκαλιές, δραματικές σκηνές σε πλατείες, σε ταβέρνες, σε μαιευτήρια και σε τελετές. Αλλά πρέπει να σκεφτούμε και συντρόφους που έχουν αλλεργία σε μωρο-κουβέντες.. Όπως και να θυμηθούμε ότι αυτό το blog είναι εντελώς ανοιχτό και ελεύθερο. Χωρίς κανένα περιορισμό.
"Εδώ που μπήκατε είναι μονόδρομος. Μπήκατε ανάποδα. Άδεια και δίπλωμα"
Μια διαδρομή που κάνεις χρόνια, ένας δρόμος που ξέρεις σαν το χέρι σου, ένα αυτοκίνητο που ακολουθεί σχεδόν μόνο του μια ρουτινιάρικη πορεία. Κι όμως, αμέσως μετά το καλοκαίρι ένα μπλόκο 3 περιπολικών με τους συνοδούς τους σε συλλαμβάνει επ' αυτοφώρω ενώ προβαίνεις στο φρικτό έγκλημα της ανάποδης πορείας σε μονόδρομο. Αφαιρούνται πινακίδες, δίπλωμα, καταγράφεται η παράβαση, συντάσσεται η κλήση και μένεις άναυδος, ανήμπορος να εξηγήσεις και να ζητήσεις εξηγήσεις από ρομποτάκια που σε έριξαν στην παγίδα τους.
Τρέχεις στο τμήμα, στο διοικητή, άλλος στον Αυτιά για παράπονα. Φεύγεις συνήθως με τις πινακίδες σου, με ένα αρκετά μεγάλο ποσό να έχει αφαιρεθεί από το πορτοφόλι σου, μειωμένο ανάλογα με τις διαθέσεις του διοικητή και με υποχρέωση σ' αυτόν τον αρχηγό των ρομπότ που σου κάνει τη χάρη να μην σε τρέχει περισσότερο.
Παγίδες. Αυτό είναι το συνώνυμο του ελληνικού κράτους. Όταν αλλάζεις την κατεύθυνση της κυκλοφορίας σε ένα δρόμο μετά από δεκαετίες, φαντάζομαι ότι πρέπει να υπάρχει κάποια ενημέρωση, κάποια μέτρα πριν στρίψεις, με πινακίδες που ενημερώνουν για την αλλαγή και προειδοποιούν για τον κίνδυνο, με μεγάλα γράμματα για να μην καταλήξουμε σε ατυχήματα και δυστυχήματα. Κι αυτό για κάποια εύλογη, μικρή πιθανώς, περίοδο προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Αντί αυτού έχουμε τιμωρίες γιατί σε παρέσυρε η δύναμη της συνήθειας, κρυμμένους μπάτσους που δεν σε προειδοποιούν, αλλά γελούν σε βάρος σου ("ακόμα ένας που την πάτησε! Χα! χα! χα") και σου αφαιρούν τα λιγοστά που σου έχουν μείνει.
Παγίδες. Αυτό έχει ανακαλύψει ο καθένας από μας που έχει ζήσει στην αφόρητη χώρα μας. Παγίδες στους φόρους, Παγίδες στην οικοδόμηση. Παγίδες στους δρόμους. Παγίδες στην κατανάλωση. Παγίδες στους μισθούς. Παγίδες στις συντάξεις. Παγίδες στην ασφάλεια. Παγίδες στο ασφαλιστικό. Ο σύμβουλος της καλύτερης παγίδας ανταμείβεται με αιώνια ευγνωμοσύνη από το ελληνικό κράτος και αποκτά το κύρος ενός επινοητή ευφάνταστων τρόπων να τα αρπάξουμε. Επειδή ξεμείναμε. Έχουμε και εκλογές, πρέπει να δώσουμε κάτι παραπάνω...
Η ιστορία δεν είναι δική μου. Μου την περιέγραψαν, συνέβη δίπλα στο σπίτι μου και είμαι έτοιμος, όταν γυρίσω, να μπω στη θέση του θύματος. Να ορμήσω με δύναμη στις γαλάζιες αριθμομηχανές (10 θύματα * 250 € * 10 πινακίδες την ώρα. Μια χαρά μαζεύονται τα χρειαζούμενα..), να διαμαρτυρηθώ για την αισχρή εφαρμογή της πλέον ιδιότυπης προστασίας (μα για σας το κάνουμε. για να γλυτώσετε από τα ατυχήματα), να φτάσω όσο μπορώ πιο ψηλά στην ιεραρχία (στον Στρατηγό Αυτιά) και ακόμα πιο ψηλά. Αλλά, τι λέω; Δεν υπάρχει πιο ψηλά. Η βουλή διαλύθηκε μετά από παρατεταμένη περίοδο απραγίας και διακοπών, η κυβέρνηση παραιτήθηκε πριν καν ανοίξουν τη βουλή, έτσι για τους τύπους, ο πρόεδρος σιωπά για τέτοια πράγματα (όπου πρόεδρος, βάλτε όποιον θέλετε), η αστυνομία, ο δήμος, η νομαρχία, όλοι. Οι μόνοι που υπάρχουν τελικά και ανέλαβαν δράση άμεσα είναι οι σωτήρες της τηλεόρασης, έτοιμοι να κυβερνήσουν, να διώξουν από πάνω τους το προσβλητικό ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ και να γίνουν αυτό που πρέπει, αυτό που τους αξίζει. Η μοναδική εξουσία του τόπου, η απόλυτη διαφθορά.
Πολλά θέματα μαζί. Και ακόμα δεν βγήκαμε από τη θάλασσα. Αλλά όλοι έχουμε βρεθεί (εμείς ή κάποιος οικείος μας) σε τέτοιες καταστάσεις, όλοι έχουμε φάει τα μούτρα μας στον παραλογισμό ενός κράτους-Κρόνου που τρώει τα παιδιά του.
ΥΓ. Η χαρά της άφιξης νέων μελών της μεγάλης μας οικογένειας ξεπερνά την καθημερινότητα. Οι ευχές δεν περιορίζονται σε λόγια. Μεταμορφώνονται σε ενθουσιασμό που εύχομαι να γίνει μεγάλος και να μας παρασύρει όλους, σε επανενώσεις, συγκινητικές αγκαλιές, δραματικές σκηνές σε πλατείες, σε ταβέρνες, σε μαιευτήρια και σε τελετές. Αλλά πρέπει να σκεφτούμε και συντρόφους που έχουν αλλεργία σε μωρο-κουβέντες.. Όπως και να θυμηθούμε ότι αυτό το blog είναι εντελώς ανοιχτό και ελεύθερο. Χωρίς κανένα περιορισμό.
Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009
Kalwsorisma
Pisteuw oti h zwi mporei na mas xarizei kapoies apisteutes stigmes kai ton teleutaio kairo eixa thn xara kai thn tyxh na moirastw me tous perissoterous apo esas ayth thn idiaiteri xara poy fernei o erxomos enos paidiou. Hmoun tyxeros kai prolaba na gnwrisw to neos melos ths oikogeneias Kotsifa me thn Kelly kai ton Kwsta na lampoyn apo xara. To neo melos ths oik Mhlioy mas gemise me xamogela oles tis meres poy perasame mazi kai 8a einai ena koritsaki otan to doume pali ta xristougenna. Shmera telos ypodexomaste kai to neo melos ths oik Mpousiou opoy oi prwte photos deixnoun mia annatrixiastikh omoiothta me ton Stefano . Fainetai oti ta arrena gonidia kala kratoyn synolika sthn parea.Euxes se olous tous neoys goneis kai panta ygeia kai xara
Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009
πάμε πάλι!
φφφρρρρρ σφυρίζει η εποχή. ξεκινά το παιχνίδι πάλι. 2,5 μήνες είναι αρκετοί, όλοι ξεκουραστήκαμε, ανανεωθήκαμε, καήκαμε, απομακρυνθήκαμε και χάσαμε το δάσος και το δέντρο και το θάμνο ακόμα. πίσω από το θάμνο όμως βγαίνει έρποντας ο κουρασμένος και δηλώνει μπαϊλντισμένος, πιο πολύ κουρασμένος, το καλοκαίρι τον παρέσυρε στην τεμπελιά και με μια μακρά γι' αυτόν προεκλογική περίοδο, την οποία θα ήθελε να ξεπετάξει αν μπορούσε σε ακόμα πιο μικρό διάστημα, ελπίζει να τελειώνει μ' αυτόν τον παραλογισμό του να είναι ο πιο τεμπέλης και να αναγκάζεται να δουλέψει περισσότερο. δίνω το σύνθημα της αφύπνισης. έχουμε θέματα, έχουμε φιλέτα να πολεμήσουμε, έχουμε γεννήσεις και οι φρέσκες παρουσίες πρέπει να μας ωθήσουν προς τα εμπρός. άντε όλοι μαζί, να γίνουμε πιο δυνατοί από ποτέ!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)